Rynoplastyka niechirurgiczna

Najstarsze wzmianki o wypełnianiu ubytków kości nosa po złamaniu w celu korekty estetycznej pochodzą z egipskich zapisków na papirusie sprzed 3000 lat. W okresie renesansu, kiedy to szczególną uwagę zaczęto przywiązywać do piękna ciała, włoska rodzina Branca, medyków z Katanii, stworzyła fundamentalne zasady chirurgicznych metod korekty nosa. Kontynuatorami ich badań zostali bolońscy lekarze z rodu Tagliacozzi. Pozostawili oni wielu uczniów, którzy założyli szkołę technik rekonstrukcji nosa. Jednak za ojca chirurgii nosa nauka uznała żyjącego w XVI w. Gaspare Tagliacozziego, który jako pierwszy zwrócił uwagę na sferę psychologiczną operacyjnych zabiegów estetycznych. Specjalista ten stworzył wiele narzędzi do chirurgii plastycznej i spisał szczegółowe opracowania naukowe, które stanowią podstawy współczesnej rynoplastyki.

Niechirurgiczna rynoplastyka należy do najnowszych zabiegów z zakresu medycyny estetycznej. W metodzie tej wykorzystywane są dwa produkty. Podstawowe to wypełniacze tkanek miękkich (fillers), którymi korygowany jest kształt nosa, oraz toksyna botulinowa – preparat uzupełniający do znoszenia ewentualnych napięć mięśniowych powodujących odkształcenia.

Toksyna botulinowa podana w celu obniżenia koniuszka nosa umożliwia dodatkowo wizualizację późniejszych efektów po zabiegach korekty chirurgicznej i niechirurgicznej. Dzięki niej pacjent może ocenić swój wygląd przed podjęciem ostatecznej decyzji o zmianie.

Wskazania do zabiegu

Początkowo zabiegi tego rodzaju wykonywane były w celu kamuflażu, np. asymetrii po wcześniejszych korektach chirurgicznych, dzisiaj wskazania są ściśle określone i należą do nich:

• defekty estetyczne grzbietu nosa;
• korekta kąta (przez jego otwarcie), nasady nosa;
• korekta asymetrii nosa;
• korekta opadającego koniuszka nosa;
• dysmorfofobia (zaburzenie psychiczne, charakteryzujące się występowaniem lęku związanego z przekonaniem o nieestetycznym wyglądzie lub budowie ciała).

Zabieg wykonywany jest pacjentom ogólnie zdrowym.

Pochodzenie zmian predysponujących do zabiegu

Może być różne. Do najczęstszych należą:

• defekty pourazowe;
• zmiany powstałe w wyniku starzenia (ścieńczenie tkanek, zwiotczenie chrząstki, wchłanianie tkanki kostnej, spadek napięcia skórno-mięśniowego);
• wady wrodzone (kifoza);
• wcześniejsze korekty chirurgiczne.

Przed zabiegiem

Przed zabiegiem zalecane jest wykonanie dokumentacji fotograficznej, ułatwiające określenie wizualne zmian i porównanie ich z efektami zabiegu. Niezbędne są pomiary kąta nosowo- -czołowego, grzbietowego i nosowo- -wargowego w celu określenia zakresu korekty w odniesieniu do wzorca zgodnego z klasycznym (europejskim) kanonem proporcji. Jest on określony następująco:

• kąt nosowo-czołowy powinien się zawierać w przedziale 115–135°;
• kąt grzbietowy powinien wynosić 180°;
• kąt nosowo-wargowy: kobiety – 95–110°, mężczyźni – 95–100°.

Należy także dokładnie ocenić profil nosa i jego proporcje w odniesieniu do innych części twarzy (wysokości czoła, rozstawu oczu itd.). Wymogiem formalnym jest podpisanie przez pacjenta zgody na zabieg.