Makijaż w stylu pin-up

Styl określany dzisiaj jako pin-up pojawił się po raz pierwszy około roku 1887 w postaci rysunków Gibson Girl. Autorem tych rysunków był amerykański artysta Charles Dana Gibson (1867– 1944). Ta pierwsza Gibson Girl rysowana ołówkiem i atramentem przedstawia prawdziwą kobietę wyzwoloną. Publiczność (głównie męska, ale i żeńska) przyjęła ją entuzjastycznie, ponieważ obrazki były – poza tym, że uwodzicielskie – wyrafinowane i pozbawione wszelkiej wulgarności. Począwszy od lat trzydziestych XX wieku pin-up częściej pojawia się w rysunkach. Alberto Varga (1896–1982), słynny rysownik i autor obrazków malowanych aerografem, stworzył w roku 1940 Vargas Girls dla męskiego magazynu „Esquire”. Magazyn odtąd publikuje regularnie rysunki tego artysty. Słowo „pin-up” pojawiło się w tym samym roku. Pochodzi z czasów II wojny światowej: żołnierze walczący na frontach nosili te obrazki ze sobą i przypinali je do ściany lub swoich skrzynek szpilkami albo pinezkami. Stąd „pin-up girl”, czyli „młoda dziewczyna przypięta pinezkami do ściany”. Niektórzy piloci życzyli sobie nawet, żeby namalować taki obrazek na przedniej części ich samolotu, stąd „nose art”: sztuka na „nosie” (samolotu). Przypomnijcie sobie chociażby „Memphis Belle”... Dowództwo to tolerowało, ponieważ pozwalało utrzymać morale żołnierzy. Złoty wiek dla pin-up girls zaczął się w latach pięćdziesiątych. Były wtedy wszędzie: w magazynach, dziennikach, na fotografiach, obrazkach, kalendarzach, plakatach reklamowych, pocztówkach dla kolekcjonerów itd. Od początku lat siedemdziesiątych wielkie koncerny, na przykład Coca-Cola czy Perrier, wykorzystywały wizerunki pin-up girls w swoich kampaniach reklamowych. Niestety, pojawienie się magazynów erotycznych i porno sprawiło, że rysunki pin-up powoli znikły. Ponieważ jednak ten model bardzo długo dominował w historii piękna, nie odszedł całkiem – wiele kobiet czyni z niego dzisiaj swój znak rozpoznawczy.