Gdy skóra się starzeje

Żyjemy w świecie, który uwielbia młodość i niemal każdy człowiek chce ją zachować jak najdłużej. Współczesna kosmetologia i medycyna dostarcza środków, które to umożliwiają.

Konsekwencje starzenia się skóry

Starzejemy się tak naprawdę od dnia narodzin, ale pierwsze wyraźne oznaki tego procesu pojawiają się około 30. roku życia. Skóra traci świeżość i blask, staje się zwiotczała i delikatna. Proces jej starzenia się pociąga za sobą modyfikacje biologiczne na poziomie wszystkich trzech warstw - naskórka, skóry właściwej i tkanki podskórnej. Naskórek, wskutek dezorganizacji warstwy podstawnej, staje się przesuszony, łuszczący i wyraźnie cieńszy. Warstwa rogowa nadmiernie się łuszczy, cement międzykomórkowy ulega osłabieniu, ponieważ warstwa ochronna na powierzchni skóry, tzw. film wodno-tłuszczowy, zanika. Spowolnieniu ulega też synteza lipidów. Transformacje te przekładają się na cienkość naskórka i powierzchowne odwodnienie. Jednocześnie dochodzi do nierównomiernego rozkładu melaniny, co jest przyczyną powstawania przebarwień. Maleje liczba komórek Langerhansa (biorących udział w naskórkowych procesach immunologicznych), co osłabia ochronę skóry. W spojeniu skóry właściwej z naskórkiem komórki ulegają spłaszczeniu, co spowalnia wymianę substancji odżywczych, zmniejsza przyleganie skóry właściwej i naskórka. Zwiększa się przez to powierzchnia skóry, pojawiają się bruzdy i zmarszczki. Zjawisko senescencji (starzenia się komórek) stopniowo obejmuje skórę właściwą, która również zaczyna się zmieniać:

• włókna warstwy brodawkowatej na styku naskórka i skóry właściwej zostają zniszczone, co prowadzi do spłaszczenia tej warstwy;
• spada produkcja fibroblastów, które zaczynają produkować elastazę i kolagenazę, enzymy niszczące włókna elastyny i kolagenu; pojawiają się żółtawe plamy na naskórku;
• włókna kolagenu stają się sztywniejsze, mniej skutecznie pełniąc rolę cementu międzykomórkowego;
• składniki macierzy pozakomórkowej (glikoaminoglikany, w tym kwas hialuronowy) ulegają tzw. glikacji, czyli reakcji między cząsteczkami cukrów a cząsteczkami protein, co powoduje sztywnienie tkanki łącznej;
• wymiana międzykomórkowa ulega spowolnieniu;
• skóra traci elastyczność i jędrność, jest głęboko odwodniona; zmarszczki stają się coraz bardziej widoczne, rysy twarzy wiotczeją;

Jeśli chodzi o tkankę podskórną, zanik tkanki łącznej powoduje ogólne osłabienie skóry i usztywnienie włókien kolagenu.