Zespół nadreaktywnego pęcherza

Objawy

Sygnałem, który powinien zwrócić uwagę, jest rosnąca częstość oddawania moczu. Potrzeba skorzystania z toalety jest silna i nieodparta, co więcej – pojawia się ponad 6 razy na dobę, również w nocy, co utrudnia sen. Jeśli te objawy się utrwalą, mogą negatywnie wpływać na stan psychiczny pacjenta. Wiadomo, że syndrom nadreaktywnego pęcherza nie jest nigdy odosobniony, ponieważ pojawia się z powodu ogólnej nadwrażliwości organizmu. Często towarzyszą mu inne choroby neuro-funkcjonalne, zwłaszcza fibromialgia i syndrom jelita drażliwego. Połączone choroby źle wpływają na samopoczucie pacjenta, który nie wie, gdzie szukać pomocy. Wspomnianym objawom może towarzyszyć ból. Zależnie od jego nasilenia, pór występowania, charakteru, czynników kojących i nasilających można wyróżnić różne postacie syndromu. Wymienimy kilka najczęściej spotykanych objawów bólowych:

• ból w okolicach kości łonowej podczas opróżniania pęcherza;
• chroniczne zapalenie pęcherza dotykające kobiet i mężczyzn. Ból może być zlokalizowany w okolicach genitaliów i promieniować do dolnej części pleców, odbytu i ud;
• ból cewki moczowej;
• ból pochwy;
• ból warg sromowych;
• ból krocza.

Mechanizmy powstawania

Ścianki pęcherza moczowego zbudowane są z mięśni gładkich. Są one kontrolowane przez autonomiczny układ nerwowy, główny regulator fizjologii. Układ ten pozostaje w ścisłym związku z układem hormonalnym i oba muszą współpracować prawidłowo, żeby zapewnić równowagę organizmu. „Autonomiczny” znaczy „niezależny” od woli, co oznacza, że skurcz pęcherza jest czynnością nieświadomą. Autonomiczny układ nerwowy działa poprzez dwa synergiczne procesy – skurcz i rozkurcz. Jeden bodziec powoduje skurcz pęcherza, inny – jego rozluźnienie. Jeśli któryś z tych procesów przeważa w dłuższym okresie, pęcherz albo jest ciągle skurczony (najczęstszy przypadek), albo rozluźniony. Wiadomo że czynniki psychoemocjonalne (głównie stres) wpływają na skurcz włókien mięśniowych, zwłaszcza w obrębie miednicy u kobiet. Okolice genitalno-łonowe to miejsce, w którym często odzwierciedlają się skutki stresu. Co więcej, wszystkie narządy wewnętrzne współpracują ze sobą i są połączone więzadłami i powięziami. Powięzie mają ogromne znaczenie dla ruchomości organów jamy brzusznej dzięki swoim właściwościom mechanicznym i fizykochemicznym. Jeśli nie są w dobrym stanie, stają się podłożem zaburzeń organów wewnętrznych i otaczających je kości. Ciało może nie zdołać dostosować się do tych nagłych zmian w obrębie jamy brzusznej. Wystąpienie zaburzeń funkcjonalnych, takich jak syndrom nadreaktywnego pęcherza, jest tego konsekwencją. Istnieją też inne przyczyny takiego stanu rzeczy. Po niektórych operacjach, np. histerektomii, dochodzi do zrostów, które są przyczyną silnych napięć i ograniczenia ruchomości mięśni i organów. Hipotonia i zwiotczenie więzadeł z kolei sprzyjają wypadaniu i obniżaniu organów. Wysiłek i urazy takie jak poród lub upadek na kość ogonową są głównymi przyczynami zwiększania napięcia, zaburzeń krążenia i ograniczenia ruchomości pęcherza. Każde połączenie kostno-stawowe w obrębie miednicy musi być w pełni ruchome, tak samo jak jej zawartość. Wiele więzadeł łączy kości i narządy wewnętrzne z pęcherzem, nawet odległe od niego. W dolnej części wątroby znajduje się duże więzadło, które schodzi wzdłuż przedniej ściany brzucha aż do pępka i tam łączy się z więzadłem podtrzymującym pęcherz. Zatem zaburzenia w tkance podtrzymującej wątrobę mogą powodować zaburzenia fizjologiczne w regionie miednicy mniejszej. Dochodzi do zatrzymania płynów i ruchomość pęcherza zostaje ograniczona.