Procedury i metody lipolizy cz.5

© Onoky

Fale radiowe

Częstotliwość fali elektromagnetycznej to liczba jej drgań na sekundę. Wyraża się ją w hercach (Hz). Jeden herc jest równy jednemu drgnięciu na sekundę. Często używa się też wielokrotności herca: 1 kiloherc (kHz) to tysiąc herców, 1 megaherc (MHz) to milion herców, a 1 gigaherc (GHz) to miliard herców.

Na ogół oznacza się poszczególne kategorie spektrum elektromagnetycznego przez częstotliwość fal. Fale radiowe wykorzystywane współcześnie odpowiadają zakresowi częstotliwości między 9 kHz a około 6 GHz. Długość fali odpowiada odległości między dwoma drganiami. Wyraża się ją w metrach. Im wyższa częstotliwość, tym mniejsza długość fali.

Siła emisji urządzenia emitującego fale wyrażana jest w watach (W) lub decybelach (dB). Siła ta zależy od siły elektrycznej, która zasila urządzenie, ale też od rodzaju urządzenia. Gęstość energii pola elektromagnetycznego odzwierciedla wartość energii na jednostkę powierzchni w danym miejscu. Wyraża się ją w watach na metr kwadratowy (W/ m²). Gęstość energii maleje bardzo szybko wraz z odległością. I tak w odległości 10 metrów od urządzenia gęstość energii jest 100 razy mniejsza.

Częstotliwość 10 kHz – 1 GHz, długość 1 mm – 30 km

Jest to właściwie fala sinusoidalna (mikrofale należą do tej grupy). Prąd zmienny o wysokiej częstotliwości powoduje wzbudzenie cząstek o przeciwnych ładunkach (jonów) w tkankach. W wyniku ich poruszania się i ocierania o siebie dochodzi więc do wzrostu temperatury i ogrzania tkanek, rozszerzenia naczyń krwionośnych oraz przyspieszenia przepływu krwi.

Końcówkę aparatu przykłada się do skóry. Każdy strzał odczuwany jest jako impuls ciepła. Temperatura wzrasta w całej strefie ciała, którą poddajemy zabiegowi. Odczuwalna temperatura jest znośna, ale trzeba uważać na niektóre strefy wrażliwsze na ciepło, na indywidualny próg bólu i należy rozłożyć serię zabiegów na kilka tygodni. Niektóre aparaty są w stanie uporać się ze zwiotczeniem skóry podczas jednego zabiegu. Pomaga w tym uprzednie nałożenie kremu znieczulającego lub znieczulenie zimnym powietrzem. W przypadku zabiegów aparatami o większej mocy może być konieczne wcześniejsze zażycie środków przeciwbólowych. Liczba zabiegów poprawiających owal twarzy, wygląd szyi, brzucha czy ramion różni się – od jednego do pięciu zabiegów, zależnie od urządzenia i zastosowanej techniki.

Wpływ radiofrekwencji na tkankę tłuszczową polega na podgrzaniu jej, co powoduje rozkład tłuszczu zawartego w adipocytach. Wzrost temperatury powoduje też przyspieszenie metabolizmu. Żeby jednak zabieg rzeczywiście przyniósł efekty, trzeba skojarzyć go z metodami umożliwiającymi usunięcie trójglicerydów z organizmu. W przeciwnym razie wrócą one do swojego „magazynu”, czyli tkanki tłuszczowej.

Biologiczne skutki fal radiowych

A. Działanie termiczne (zasada podobna jak w kuchence mikrofalowej) 

Miejscowe rozszerzenie naczyń krwionośnych, prowadzące do wiążących się z tym zmian: nasilenia metabolizmu, wpływu na wymianę wodną i jonową.

B. Inne działanie

1. Wpływ na centralny układ nerwowy: modyfikacja fal EEG, zwiększenie przepuszczalności bariery hematoencefalicznej.
2. Działanie na układ odpornościowy: zwiększenie indeksu mitotycznego limfoblastów, wzrost poziomu indukcji przeciwciał, wpływ na układ krwiotwórczy, zahamowanie włączania żelaza w erytroblasty.
3. Działanie teratogenne – obserwuje się je tylko wtedy, gdy dochodzi do hipertermii – obumieranie płodu i wzrost deformacji, kiedy temperatura 42 stopni utrzymywana jest przez 15 minut.
4. Zaburzenia rytmu serca.

Fale podczerwone

Fale podczerwone to promieniowanie elektromagnetyczne. Posiada wszystkie główne cechy światła: rozprzestrzenianie się, odbicie, załamanie, interferencje, dyfrakcję, dyfuzję, polaryzację itd. Mieści się w spektrum niewidzialnym dla oka ludzkiego, między światłem a mikrofalami. Długość fal podczerwieni jest wyższa niż światła czerwonego (λ ≥ 0,72 μm) i można mu przypisać wyższą granicę, bliską 0,1 cm. Podczerwień dzieli się na podczerwień bliską (0,7 μm < λ < 3 μm), podczerwień średnią (3 μm < λ < 25 μm) i podczerwień daleką (powyżej 25 μm).

Podczerwień stanowi obecnie ulubione hasło reklam, które powołują się na jej niezwykłe działanie lecznicze. Informacje na temat „głębokości przenikania” fal podczerwonych, ich działania odtruwającego, a nawet obietnice zażegnania wszelkich problemów z nadwagą pojawiają się w reklamach producentów różnego rodzaju aparatów i kabin na podczerwień. Ta mieszanka uogólnień, powszechnie znanych prawd i półprawd może jednak tylko zaszkodzić rzeczywistej wartości promieniowania podczerwonego, którego niektóre części spektrum posiadają rzeczywisty potencjał leczniczy. Dlatego ważne jest precyzyjne opisanie właściwości i skutków działania różnych fragmentów spektrum podczerwieni.

Promieniowanie podczerwone zostało odkryte jako składnik spektrum w roku 1801 przez angielskiego astronoma sir Williama Herschela. Jest ono jednym ze źródeł naturalnego ciepła, które umożliwiło ewolucję organizmów żywych w polu promieniowania słonecznego. Promieniowanie podczerwone jest też opisywane jako promieniowanie termiczne, ponieważ stymuluje ono drgania cząstek wody w wierzchnich warstwach naskórka, co odczytywane jest jako informacja „ciepło” przez receptory skóry.