SPORT a nowotwory

Skutki aktywności fizycznej

W kwestii nowotworów oczekiwanym skutkiem aktywności fizycznej jest zmniejszenie trzewnej masy tłuszczowej i poprawa funkcjonowania mięśni. Nadwaga podnosi ryzyko rozwoju pierwotnej postaci raka i nawrotu po remisji choroby, jeśli chory nie straci nadmiaru masy tłuszczowej. Często obserwuje się, że po diagnozie pacjenci mają tendencję do ograniczania aktywności fizycznej na rzecz bardziej siedzącego trybu życia. W przypadku nowotworu sutka w niemal połowie przypadków kobiety przybierają na wadze z powodu prowadzenia siedzącego trybu życia. Tymczasem ich przeżycie w dużej mierze zależy od utrzymania prawidłowej masy ciała.

Leczenie nowotworu piersi – podobnie jak innych nowotworów – powinno obejmować program aktywności fizycznej i dietę, które pomogą zapobiec przybieraniu na wadze.

Z kolei jednym z obiecujących sygnałów zapowiadających poprawę jest zmniejszenie obwodu talii i bioder.

W ramach strategii leczenia raka jednym z priorytetów aktywności fizycznej jest zapewnienie utrzymania prawidłowej masy mięśniowej. Leczenie antynowotworowe zmniejsza tę masę, dlatego poprzez aktywność fizyczną trzeba zwiększyć ją lub utrzymać.

Terapia powoduje również silne wyczerpanie, które wpływa mocno na samopoczucie fizyczne, ale powoduje również zaburzenia emocjonalne. Według ostatnich badań objawy zmęczenia można zredukować co najmniej o 30%, jeśli podejmie się regularną, kontrolowaną aktywność fizyczną. W chorobach nowotworowych pacjenci często mają zaburzony obraz siebie. Odczuwają niepokój, obniżony nastrój. Sport wyraźnie poprawia jakość ich życia.

Ma także silny wpływ na przeżycie. Zmniejszenie śmiertelności jest mocno uzależnione od właściwego trybu życia – widać to szczególnie w przypadku raka sutka. Wyniki różnych badań nie są tak jednoznaczne co do raka jelita grubego, ale wskazują na podobną zależność, czyli na poprawę jakości życia pacjentów. Ten rezultat jest powiązany ze zmniejszeniem czynników ryzyka zachorowania na schorzenia sercowo-naczyniowe.

Według międzynarodowych zaleceń ogólny stan zdrowia pomaga utrzymywać aktywność fizyczną o umiarkowanym nasileniu w ilości około 150 minut tygodniowo (zamiennie może to być 75 minut intensywnego sportu tygodniowo). Umiarkowany charakter ćwiczeń oznacza, że w trakcie ich wykonywania osoba ćwicząca jest w stanie normalnie, bez zadyszki rozmawiać.

Oczywiście rodzaj i intensywność aktywności fizycznej dopasowuje się indywidualnie do pacjenta. Jeśli przed zachorowaniem prowadził siedzący tryb życia, należy go zachęcać do lekkiej aktywności. Szczególnie należy uważać na osoby starsze, które są narażone na większe ryzyko upadku podczas ćwiczeń. Nawet jeśli czasem trudno jest pacjentowi poddać się takiemu programowi, musi on wiedzieć, że zalety zdecydowanie przeważają nad ryzykiem.