Pigmentacja medyczna - nowe protokoły

Blizna po operacji tarczycy – przed zabiegiem i po zabiegu profesjonalnej pigmentacji.

Prekursorami trwałej pigmentacji, jak dowodzą źródła archeologiczne, były plemienne ludy wywodzące się z kultur polinezyjskich z okresu młodego paleolitu (40–14 tysięcy lat p.n.e.). Najstarszy zachowany fragment skóry ludzkiej z tatuażem pochodzi z cmentarzyska z Nubii (Egipt), z ok. 2000 roku p.n.e. Starożytni Grecy tatuowali ciała, podkreślając swoją wyższość, godność i szlachetność. Chińczycy 100–300 lat p.n.e. w ten sposób odznaczali wojowników. Od średniowiecza przez kolejne wieki w Europie tatuaż stanowił tabu przypisane środowiskom więźniów i przestępców. Współczesny tatuaż od XX wieku zdobi ciała przedstawicieli wszystkich środowisk, bez względu na status i pochodzenie. Propagowanie tolerancji spopularyzowało akceptację trwałych malunków na ciele niemal przez wszystkie środowiska.

Według American Academy of Dermatology rozróżnionych jest pięć rodzajów tatuaży:

• tatuaże traumatyczne, „naturalne” – powstałe w wyniku urazów, ran i uszkodzeń, na przykład po otarciu o asfalt i zarośnięciu w skórze jego drobin, przez przypadkowe ukłucie piórem wiecznym, zatarcie pyłem węglowym u górników itp.;
• tatuaże amatorskie – wykonywane przez nieprofesjonalistów (często więźniów) dostępnymi narzędziami raniącymi skórę i własnym sumptem przygotowanymi pigmentami (np. z esencji herbaty);
• tatuaże profesjonalne – wykonywane manualnie i aparaturowo atestowanymi barwnikami przez kierunkowo wykształconych tatuażystów;
• tatuaż kosmetyczny – permanentny makijaż – wykonywany aparaturowo lub manualnie (metoda piórkowa) przez wykształcone linergistki profesjonalnymi barwnikami w celu poprawy wyglądu;
• tatuaż medyczny – pigmentacja atestowaną aparaturą wyłącznie pigmentami medycznymi przez specjalistów kierunków medycznych po odpowiednim przeszkoleniu.

Trwałość pigmentacji zależna jest od wielu czynników. Najistotniejszymi są rodzaj barwnika (naturalne pigmenty, mineralne, syntetyczne) oraz głębokość aplikacji (od 0,3 mm w warstwę naskórka do 1,4 w skórę właściwą). Powierzchowne mineralne są pigmentacjami czasowymi (2– 5) lat, głębokie mogą utrzymywać się na różnym etapie wybarwienia przez całe życie. Pozostałe czynniki wpływające na czas utrzymania barwnika w skórze to jej grubość, sposób pielęgnacji, stosowanie preparatów złuszczających, ekspozycja na UV oraz wiek pacjenta.

Stosunkowo nową, o specyficznym charakterze, wysokospecjalistyczną formą jest pigmentacja medyczna. Pozwala ona poprawić wygląd i urodę nie tylko zdrowych osób, ale również stwarza szerokie możliwości poprawy wyglądu pacjentów po przebytych chorobach i urazach skóry oraz ciała. Możliwości pigmentacji medycznej są duże i wyróżniamy w niej kilka grup zabiegów:

• pigmentacja medyczna blizn na skórze,
• pigmentacja medyczna brwi,
• pigmentacja medyczna powiek,
• pigmentacja medyczna ust,
• pigmentacja plam w chorobie bielactwa,
• pigmentacja skóry głowy.

Pigmentacja blizn na skórze

Blizna (łac. cicatrix) jest zmianą skórną powstałą w następstwie uszkodzenia skóry właściwej i zastępstwem ubytku przez tkankę łączną. Blizny mogą mieć charakter przerostowy (keloidy), powstają, gdy ilość tkanki łącznej jest większa niż ilość tkanki zniszczonej przez uraz, lub zanikowy z widocznym ubytkiem w poziomie skóry. Wygląd blizny zależny jest od następujących czynników:

• przyczyny urazu (oparzenie, skaleczenie, zmiażdżenie, cięcie nożem, skalpelem);
• miejsca na ciele;
• czasu trwania gojenia;
• indywidualnych skłonności do gojenia.